Üst Sınıf Yolculuk Tecrübesi

Bu “business class” nasıl bir şeymiş diye merak edip duruyordum, denemek istiyordum. Türk Hava Yolları’nın sevgililer günü kampanyası ile bunu yaşama fırsatımız oldu.

Uçuş sabahtan olunca bizim İzmir aktarmamız iyice erken bir saatte olmak durumunda kaldı. Yarı uyur yarı uyanık şekilde pek de özelliği olmayan iç hat servisini gördük. Binişte hemen meyve suyu, limonata ikramı var, uçuş esnasında çay seramik fincan ile sunuluyor. İkram elbette ekonomideki gibi kutu içerisinde yapılmıyor, hostes, tabanına sizin kucağınızı da örtecek genişlikte örtü serilmiş olan tepsiyi masanıza kendi servis ediyor. Tabii ki bir sandviç ile geçiştirmiyorlar, sıcak kahvaltı söz konusu, omletli. Yanında da klasik Türk kahvaltısında olması gereken her şey var. Ekmek de ısıtılıp sunuluyor.

Gösteri İstanbul’da başlıyor diyebilirim. Türk Hava Yolları’nın dış hat “lounge” salonu muhteşem. İki katlı, çok da geniş alana yayılmış salonda yok yok. Kütüphane gibi düzenledikleri bölümde bilardo masası, genelde konser yayınladıkları bir sinema salonu, piyano bölümü, çocuklara ve yetişkinlere yönelik ayrı ayrı oyun bölümleri. Girişteki bavul kitleme dolapları da sizi daha özgür kılıyor. Özellikle uçuşlarınız arası bağlantı süresi uzunsa müthiş bir imkan, hatta havaalanına az erken gelip keyfini sürmek için de.

Salonun büyük olunca yiyecek içecek bölümleri de farklı köşelerde tekrarlanıyor ancak tek olan bazı üniteler de var, pidelerin pişirildiği bölüm, makarna yaptırabildiğiniz yer, tostçu, ızgara köfteci gibi. Biz gözü dönmüş halde önümüze bir tomar ıvır kıvırı topladık, israf oldular. İçecek noktaları da tekrarlı ve parasına kıyıp kendi evime alamadığım içkiler özellikle şaraplar self servis olarak sunuluyor.

İki konu hoşumuza gitmedi, ilki kalabalık. Malum sadakat kartlarının seviyeleri var, iç hat salonlarını kullanabilen classic plus üyeleri bu salona almıyorlar, elit ve üzeri girebiliyor ona rağmen çok kalabalık, geniş bir alana yayılmış olmuş olmasına rağmen. Kullandığım kredi kartının salonu bu açıdan daha ferah, insanların alanı daha fazla, yayılacak koltuk bulmak daha kolay hatta koltuklarda yatıp uyuyanlar bile oluyor. İkinci konu ise tuvalet kabinlerinin ayna kaplı olması, anlıyorum daha ferah hissi vermek için yapılıyor ama ben göbeğimin kucağımda oturuşunu görmekten hoşnut olmadım.

Elbette dönüşte de o havalimanındaki Star Alliance salonundan faydalanıyorsunuz, Buenos Aires’deki İstanbul’daki banka kartı salonları gibiydi.

Elbette uçağa girişte de üst sınıf yolcularının önceliği var. Biz de kuyruğun önüne gidip biniş kartlarımızı uzatınca hemen biri bize yönelip işlemimizi yaptı. Türk Hava Yolları’nın üst sınıf uçuşlarında kişisel kabinler yok, koltuk da tam yatıp yatak olmuyor. Kıç kısmı yatay kalırken ayak ve sırt kısımları yere tahminen 10-15 derece kadara açıya ulaşıyor. Bu miktar yüzükoyun yatış için bile yeterli oluyor. Ekonomi sınıfında verilenden daha büyük ve kaliteli yastık ve örtü veriliyor.

Koltukların arkaları yarı kabin gibi bir yapı ile ayrılmış durumda. Ön koltuğu görmüyorsunuz, sırtını kullanmıyorsunuz, önünüzde yumuşak bölge, koltuk cebi falan yok. Bir ekran var kullanımınız için, onun altında da sabit sert bir göz var. Kişisel kullanım maddelerinin (kulak tıkacı, diş fırçası, çorap vb.) olduğu çantayı da elinize tutuşturuyorlar, siz de ne yapacağınızı şaşırıyorsunuz, çünkü o göze sığmıyor. Altta yere yakın daha iri gözler var ama onlar da ayakkabılar için. Kişisel bakım çantasını içini biraz boşaltıp sıkıştırmak mümkün ancak o göze, kitap, tablet benzeri uzun var ensiz şeyler için daha uygun. Bir miktar derin olduğu için de gözlük gibi şeyler konamıyor. Koltuğun orta konsol kenarında ufak bir girinti var ama örneğin yatarken gözlük koymak için riskli, dirsekleyebilirsiniz. Velhasıl, kişisel eşyalar için göz yetersiz.

16 saatlik yolculuk, gece de uykumuzu pek almadık erken kalktığımız için, önce uyuyalım dedik. Biz yatmış uyumaya çalışırken servise başladılar, saatte memleket saati ile öğlen olmuştu. Yahu bizınısız biz, dilediğim saatte yeriz havası ile biz sonra alalım dedik. Şimdi servis yapacaklarımız dondurulmuş değil, taze, öneririz dediler. Zaten uyuklama alışkanlığım yoktur, doğruldum, hanım devam etti.

Elinize bir sürü menü tutuşturuyorlar, uçuş boyunca sunulacak farklı ürünleri de içeren, çok dilli. İçki menüsü ayrı. Örneğin 4 çeşit viski vardı menüde en genci 12 yaşında. Konyak, rakı, cin, bira, likör ne ararsanız var. Yerli ve yabancı birkaç çeşit beyaz ve kırmızı şarabın dışında roze, köpüklü ve porto şarabı da var. Aperatif içki aldığınızda da yanına en kalitelisinden çerez geliyor.

Yemek servisi olarak önce ufak bir tabak geldi, bir kuru köfte bir börek bir de sebzeli pay. Son derece lezzetlilerdi. Sonra içerisinde zeytinyağı, tereyağı ve baharatlar olan bir yan tabak koydular masamın kenarına, bir de elektronik mum ile süslediler ortamı. Ekmek çeşitlerini de görünce eşimi uyandırdım. Yol uzun, sonra da uyursun, öneririz dediklerinde anlamamışız, bunlar resmen şova başlıyor.

Kabinde işi sadece bu yemek işleri olan bir aşçı var. Ana yemek seçimlerini o alıyor, sorularınız yanıtlıyor, tavsiyelerde bulunuyor. Servisleri tek başına yapmıyor elbette ama işin başında. İştah açıcı birer lokmalık tadımdan sonra servis aracı geldi. 8-10 çeşit barındırıyor, içli köfteden kısıra, zeytinyağlı taze fasulyeye Türk lezzetleri de var, somon salatasından karidese daha Avrupai tatlar da.

Biz de gönlümüze göre birer tabak hazırlattık ve aşçımızın tavsiyeleri yönünde şaraplarımızı aldık. Şarap, muhtemelen güvenlik nedeniyle ayaklı bardakta sunulmuyor. Yemeklerdeki malzeme kalitesini karides resminden anlayabilirsiniz, yanındaki çatal normal yemek çatalı.

Sonrasında benim gidişte de dönüşte de bulaşmadığım çorba servisi oldu, giderken balkabağı çorbası, dönerken domates. Ana yemek olarak 3 seçenek vardı, hepsini tatmak istedik, üçünden de geldi. Öneri şaraplar da elbette. Makarna olağanüstü değildi, sadece güzeldi. Pirzola bana göre fazla Türk usulü pişirilmiş ve kurumuş, eşimin favorisi oldu. Benim favorim ise ızgara levrek ve özellikle yanında gelen hamsili pilavdı.

Elbette her öğünde her şeyi yemedik, inişe doğru yapılan serviste aşçımız mantı önerdi, kırmadık. Açıkçası daha iyi mantılar yemişliğim var. Sanıyorum ana yemek olarak favorilerim dönüş yolunda servis edilen ızgara “king clip” balığı ve dana bonfile idi. İki parmak kalınlığında eti suyunu kaybettirmeden uçakta nasıl sunabildiklerini aklım almıyor.

Ana yemek sonrası tatlı arabası dolaşıyor. Tatlı ile pek aram yok, pas geçtim. Sonradan uyandım o arabada peynirlerinde olduğuna. Hostesten peynir tabağı istedim, her birinden birer kalıp getirdi adeta. Fotoğraftaki tabakta yok ancak bir ara servis edilen baharlı otlarla yapılmış bir peynire bayıldım resmen. Aşçıya sordum, nereden bulurum, bulamazsınız. Kısa sohbette anladım ki Türk Hava Yolları bunu Avrupa’da birilerine özel ürettiriyor ve dışarıda satışı yok. Öğrenebilmiş olmam ise aşçının kendisi için bunu aramış olması.

Uçuşumuz Sao Paulo’da yolcu indirip bindirmek için durdu. Tüm kabin ekibi paydos etti, yeni bir ekip geldi. Uçak bu arada temizlenirken üst sınıf kabin falan kimse dinlemiyor, curcuna halinde oluyor ortalık. Sonra yeni ekiple yeni servise geçiliyor kalan 2 saatlik uçuş için. Bu boşluğu fırsata çevirip cockpiti görebilirsiniz örneğin. Fotoğraf çekmek yasakmış.

Lüks içerisinde yaptığımız bu gidiş dönüşte siz istediğiniz anda da atıştırmalıklar veriyorlar. Örneğin somonlu susamlı tost nefisti. Türk Hava Yolları’nın en uzun uçuşunu lüks sınıfta gerçekleştirdiğimize bakmayın. Buenos Aires’e varınca aslımıza rücu ettik, iki kuruş daha ucuz diye havalimanında bir kaçak taksici ile anlaştık otele gitmek için.