Ankesörlü Telefon ve Parmak Arası Terlik; Brezilya – 5 – Iguazu Şelaleleri, Foz do Iguaçu

19/02/2012

Sabah zar zor taksi bulabildik. Pek nazlı hale geldi taksiciler Rio karnavalı başladığından beri. Trafik felaket durumda çünkü yolların çoğu trafiğe kapatılmış. Sambadrome’a yakın muhitte olduğumuz için bu yollar gösteri arabaları ile dolmuş, bazıları önceki geceden işi bitenler, bazıları daha görücüye çıkmamış. Havalimanına varışımız yaklaşık 45 dakika sürüyor ve 10:00 uçağı ile Foz do Iguaçu (Igasu okunuyor) kentine 2 saatlik uçuşla öğlen saatinde varıyoruz. Foz do Iguaçu şehri tam sınırda, hem Arjantin’e hem Paraguay’a kısa sürelerde ulaşım mümkün, Iguazu şelaleleri ziyareti için en doğru adres. Zaten biz buraya Arjantin ile sınırı oluşturan Iguazu şelalelerini görmeye geldik.

Iguazu Şelaleleri Girişi

Uçaktan yürüyerek terminale gittiğiniz ufak havaalanına varınca süratle turizm ofisi ve benzerinden soruşturunca en akıllıca planın direk Iguazu şelaleleri milli parkına gitmek olduğuna kanaat getiriyoruz ve taksiye atlıyoruz (20 real). Iguazu şelaleleri girişinde hayatımızda gördüğümüz en uzun kuyruklardan biri bekliyor bizi ve hava çok sıcak. Tek teselli kuyruğun uzayacağı yöne gölgelik yapmış olmaları. Sıra beklerken üzerimizde kıyafet ve ayakkabıları hafifletip bavula tıkıyoruz eşyalarımızı. Kilitli büyük dolaplar var mekanda, ona jeton alıp bavulları kilitliyoruz içerisine (8 real). Bir saat kadar sonra kişi başı 41,1 real Iguazu şelaleleri giriş ücreti ödeyerek biletlerimizi aldık.

Iguazu şelaleleri milli parkı girişinden otobüslerle şelaleye götürülüyorsunuz elbette biraz daha sıra bekleyerek, biz çift katlı otobüsün yarı açık üst katına yerleşiyoruz. Bir çok kişinin indiği durakta inmeyip son durağa kadar gidiyoruz. İnsanların dönüş yolu için uzun sıra oluşturduğu yerde iniyoruz. Türk aklı bizi yürüyüş güzergahına ters yönde sokuyor yani. Kendimizi Iguazu şelaleleri yanında, tepeden üzerinde yürüyeceğimiz iskeleye bakarken buluyoruz. Ağır adımlarla fotoğraf çeke çeke şelalenin düştüğü yere iniyoruz.

Iguazu şelaleleri dünyanın en büyüğü değil ama Eleanor Roosevelt’e “poor Niagara” dedirtecek kadar görkemli ve güzel. Aslında parça parça şelalelerden oluşuyor, toplam 275 tane. Bunun 250’si Arjantin’de ve biz onlara doğru bakıyoruz. Toplam genişlik 2,7 kilometreymiş ve bunun 1,8 kilometresinden su akmaktaymış, yaklaşık 100 metre yükseklikten. Niagara su debisi en yüksek olan şelale, Angel düşme mesafesi en yükseği, Victoria en büyüğü, Iguazu şelaleleri bir “en” titrine sahip değil.

Iguazu Şelaleleri İskele Üzerinde Rüya

Biz Gargante del Diablo (Şeytanın Gırtlağı)’nın uzantısı durumundaki kesintisiz en geniş noktalarından birinin yanından aşağıya iniyorsunuz. Bu su duvarının karşısına doğru bir iskele uzanıyor, oradan ilerliyorsunuz. Sağınızda siz ilerledikçe kendilerini gösteren ardı arkası gelmeyen şelaleler görüyorsunuz. Sol taraftaki duvardan yükselen suyun içerisine giriyorsunuz, giderek ıslanıyorsunuz. Hem deliler gibi fotoğraf çekmek, hem de fotoğraf makinesini korumak istiyorsunuz sudan. En uca geldiğinizde şelalenin ikinci basamağının tam tepesinden aşağıya bakıyorsunuz önce, sonra kafayı kaldırıp tam karşıya, gırtlağın içerisine. Yükselen su nedeniyle pek de seçilemiyor aslında. Çevrenizi de gök kuşağı sarıyor, sizinle aynı manzaranın ortasında bulunan yüzlerce insanla birlikte.

İskeleden ayrılınca kurumak çok zaman almıyor, hava çok sıcak, güneş feci yakıyor. Yürüyüş yönümüz gırtlaktan uzağa doğru, Arjantin’e paralel, yeşilin içerisinde ve şahane manzaralar veriyor. Şelalelerin bu kısmında bot turları da var daha çok ıslanmak ve heyecan yaşamak isteyenler için, çoğu Arjantin’den hareket ediyor. Buradan manzara güzel, Arjantin’de ise çok daha içerisindesiniz bu manzaranın.

Foz do Iguaçu Şehri

İnmemiz gereken duraktan ilk gelen otobüse binince, daha önce inmiş olduğumuz duraktaki sırayı beklememiz gerekmedi, Iguazu şelaleleri Türk aklı gördü. Bavullarımız alıp belediye otobüsü ile (2*2,65) şehre döndük. Foz do Iguaçu konaklamamız Hostel Normandie gecelik iki kişi 120 real. Duş alıp ayrıldık mekandan, önerdikleri Churrascaria restoranına gitmek için. Uçakta verilen sandviçler sonrası sabah kahvaltısında yanımıza aldıklarımızla günü geçirdiğimizden erken acıkıyoruz. Karnaval burada da var elbette. Restoranın bir üst sokağında özellikle çocuklara yönelik bir parti var. Her yer konfeti dolu, ebeveynler etrafta biralanırken çocuklar canlı müzikte rengarenk kıyafetleri ile dans ediyorlar, elbette yüz boyama bölümü de var. Manzarayı izleyen bize de birileri gelip prezervatif uzatıyor.

Restoran Rio de Janerio’dakine göre çok kılıksız, açık büfesi çok daha zayıf ama her şey çok daha lezzetli, ki diğerinden de son derece memnunduk aslında. Hostel indirimi ile 101 real ödüyoruz. Bizim karnaval alanına ulaşımımızı da sağlıyorlar (sanırım sürücüye para ödememiz gerekiyordu ama). Yolun birini kapatmışlar karnaval için. Burada karnaval alanına giriş 5 real. Portatif tribünler kurmuşlar, elbette yiyecek içecek satanlar var. Gün boyu kendimizden geçmiş şekilde kullandığımız fotoğraf makinesinin şarjı yetmiyor bu manzaraları görmeye.

Yaklaşık 200 bin nüfuslu Iguaçu elbette Rio’nun yanında köy gibi kalıyor. Buradaki karnaval da Rio karnavalı ile kıyaslanınca biraz köy düğününe benziyor. İnsanlar en şık, en havalı kıyafetlerini giymiş, en yüksek topuklu ayakkabılar seçilmiş, saçlar yapılmış. Genelde gençler bir aşağı bir yukarı endam ediyor. Asıl gösterileri beklemeye enerjimiz yetmedi ama trafiğe kapalı yolda 3 salsa dansçısının önde, arkalarında da 10 kişilik kostümlü teyze ve amcaları görmek bile bizi eylemeye yetiyor. Çıkışta hazırladıkları arabaları da görüyoruz, sonuçta bu işlerin amatör ruhla başlaması lazım. El emeği göz nuru o araçlar. Taksiyle dönüyoruz otelimize, taksici bize bir güzel şehir turu attırıyor, söylenip duruyoruz. Ben başka yer anladıydım gibi mimiklerle dolandırıyor bizi (20).

Iguazu Şelaleleri Arjantin Tarafı

20/02/2012

Güne yine erken başlıyoruz, otelde bir şeyler tıkınıp, bavulları resepsiyona bırakıyor, belediye otobüsü ile Arjantin sınırına varıyoruz. Brezilya’dan sorgusuz sualsiz çıkıyoruz, Arjantinliler uzunca inceliyorlar pasaportlarımızı, sonunda memleketlerine kabul ediyorlar. Arjantin tarafında sadece Peso kullanıldığı ve Iguazu şelaleleri Arjantin tarafında para bozdurma imkanı olmadığı konusunda uyarıldık, gerek kişilerce, gerekse yazılarca. Bu nedenle sınırdan geçer geçmez para bozdurma kuyruğuna girdik, güneş yakıyor ve kuyruk güneşte. Küba’daki Pınar del Rio gezisi notları yazımızda anlattığımız para bozdurma maceramızdan pek farklı olmuyor bu da, son derece yavaş çalışan, bir sürü evrak hazırlayan memurları memleketimin döviz bürolarından birine staja almak lazım. Sırada dönüşümlü bekliyoruz, birimiz sırada, diğeri yandaki klimalı markette. 100 dolar karşılığı 434 pesoya kavuşmamız bir saatten fazla sürüyor. Bu sırada bizi getiren otobüs gittiği gibi üzerine 3 tanesi daha geçiyor.

Zaman kazanmak için bir taksiye binip gidiyoruz Iguazu şelaleleri milli parkının Arjantin kısmına. Arjantin’de Iguazu şelaleleri milli parkı giriş ücreti 100 peso, neyse ki sıra beklememiz gerekmiyor, giriyoruz içeri. Hediyelik eşya dükkanının kasasındaki 4,23lük kur bilgilendirmesi bizi üzüyor. Sadece alışveriş yaparsanız mı bozuyorlar, isteyene para çevirimi yapıyorlar mı bilemiyoruz ama kayıp zaman can sıkıcı. Kısa bir yürüyüş sonrası tren istasyonuna ulaşıyoruz. Arjantin’deki parkta ulaşım çevreci ufak trenle sağlanıyor, bu tren bizi sıkışık ve terli halde bir sonraki istasyona taşıyor, orada tren değiştiriyoruz ve gırtlağa yürümeye başlayacağımız yere ulaşıyoruz. Otelden çıkıp buraya varış işkencesi 4 saat sürüyor.

Iguazu Şelaleleri Gargante del Diablo

Yürüyeceğimiz iskele 1 kilometre uzunluğunda. Çoğu suyun üzerinde, yer yer ağaçların arasından uzanan iskele çevresinde devasa balıklar, yavru timsahlar görüyoruz ara ara. İskele gırtlağın tam tepesine uzanıyor. Mekana yaklaştıkça ortalık biraz olsun serinliyor ancak altımızdaki suyun sürati artmıyor, son derece dingin. Önce havaya yükselen su bulutu görülüyor, son derece sakin akan suyun birden bire aşağıya düşüşü ise nefes kesici. Bu manzara tüm yol ızdırabına değer. Brezilya tarafına nazaran çok daha az ıslanıyorsunuz, ancak ters rüzgarda. Brezilyadaki tesisler ise hayal meyal seçilebiliyor.

Arjantin tarafında, neredeyse şelalelerin tamamının alt ucundan dolaşan çok ıslak ve Iguazu şelaleleri üzerinden dolaşan az ıslak yürüyüş parkurları var. Kendisine çok güvenenler şelaleler ortasında kalan adaya gidebiliyor. Ayrıca bot turları da var. Ancak bizim planladığımız bir durak daha olduğu için geri dönüşe geçiyoruz. Bu arada Itaipu Dam barajı bu nehirde, şelalelerden önce, Brezilya ile Paraguay arasında yer alıyor. Üretim kapasitesi ile dünyanın en büyüğü. Baraja düzenlenen turlar da var.

Dileğimiz hemen taksiyle sınıra gitmek ancak Arjantinliler Brezilyalılardan farklı. Dünyanın en turistik yerlerinden birinde taksi bulamamayı bırakın, taksi kelimesini anlayacak birilerini bile bulmakta zorlanıyoruz. Nihayet bir adet taksi bulduğumuzda, haritadan yer göstermemize rağmen anlaşamıyoruz. Bir süre sonra anladım diyip 180 peso istiyor. Sonuçta otobüsle kasabaya iniyoruz, iner inmez koşarak Brezilya’ya giden otobüse atıyoruz kendimizi. Sınırdan Arjantinliler yine uzun uzun evraklarımızı inceliyorlar, en yavaş görevliyi bulmayı gene başarıyorum. Brezilya’ya girişimizde sorgu sual yok.

Foz do Iguaçu Kuş Parkı

Otelimizden bavullarımızı alıp, yanımıza atıştırmalık bir şeyler de alıp, tekrar belediye otobüsüne biniyoruz. Otobüs havalimanına uğradıktan sonra şelalelere doğru giderken bizi gitmek istediğimiz kuş parkında bırakıyor. Giriş 28 real kişibaşı, bavullarımızı, sağolsunlar yönetim odasına alıyorlar. Park buraya gelenlere şiddetle tavsiye edeceğimiz bir durak. İlk bölümde türlerine göre geniş kafeslerde tutulan kuşlar var, envai çeşit papağan, makav, tukan kuşları. Her birinin adları, doğal yaşam alanları tabelalarla belirtilmiş. Sonra yavaş yavaş kafeslerin içerisine girilmeye başlanıyor ve daha yakın temasa geçiliyor. Tropik bölümlerde sürekli çiğ yağdırılıyor.

Pek uçmayan kuşlar, sekreter, flamingo gibi, üstü açık kafeslerde sergileniyor. Sürüngenler bölümü de var. Yırtıcı kuşlar için de yer ayrılmış, onlar iyi kamufle oluyor. En eğlenceli bölüm ise içerisine girebildiğiniz papağanlarla dolu bölüm. Kendilerini okşamanıza izin vereceklermiş gibi duruyorlar ve adeta kameraya poz veriyorlar. Park çıkışında bir papağanı omzunuza alıp fotoğraf çektirme imkanı da sunuluyor.

Yakındaki havalimanına bizim gibi oraya ulaşmaya çalışan bir çift ile ortak taksi ile gidiyoruz. Havalimanında pantolon ve ayakkabıya geçiyoruz, montları uzun kolluları bavuldan çıkarıyoruz. Sao Paulo havalimanında duvarlardaki Kapadokya resimli Türkiye reklamları bizi Brezilya’dan uğurluyor. Kötü sürpriz ise İstanbul’da aktarma yapacağımız için sıvı kısıtlaması gereği bize cachaca satmamaları oluyor.

Mart 2012